Od 15 lutego do 31 maja 1959 r. amerykański ewangelista Billy Graham przeprowadził serię kampanii ewangelizacyjnych w Australii i Nowej Zelandii. Odbyły się one w 8 miastach australijskich i 3 nowozelandzkich, uczestniczyło w nich ponad 3 miliony ludzi. Szereg krucjat przeprowadzono równolegle i Graham korzystał z ewangelistów pomocniczych. Do Nowej Zelandii przybywał tylko na zakończenie każdej z krucjat. Najważniejsze krucjaty odbywały się w Melbourne (15 lutego – 15 marca) i Sydney (12 kwietnia – 10 maja).
Pomysł przeprowadzenia krucjaty w Australii powstał w roku 1954, kiedy Graham spotkał się z anglikańskim arcybiskupem Sydney, Howardem Mowll (zmarł w 1958), podczas spotkania Światowej Rady Kościołów w Evanston. W 1955 roku duchowieństwo z Australii wystosowało do Grahama wstępne zaproszenie, potwierdzone w 1957 podczas nowojorskiej krucjaty. Graham wysłał Jerry’ego Beavana, pracownika BGEA, by pojechał do Australii i Nowej Zelandii dla oceny sytuacji. Beavan odwiedził takie australijskie miasta jak: Melbourne, Sydney, Adelajda, Canberra, Perth i Brisbane, gdzie spotkał się z przywódcami kościołów. W miastach tych zamieszkiwała ponad połowa mieszkańców Australii.
W przygotowaniach do krucjaty zaangażowanych było 9400 osób, dwukrotnie więcej niż
w Nowym Jorku (1957), ale mniej niż w Los Angeles (1963), kiedy do przygotowań włączyło się 23 tysiące osób. We wszystkich miastach, do których miał przybyć Graham zorganizowano serię spotkań modlitewnych. W samym Sydney zorganizowano 5000 grup modlitewnych. Zakładano komitety, których zadaniem było dotarcie do wszystkich grup społecznych, od lekarzy i studentów po Aborygenów i Maorysów. W krucjacie uczestniczyły wszystkie protestanckie denominacje za wyjątkiem zielonoświątkowców oraz Stowarzyszenia Niezależnych Ewangelikalnych Kościołów (FIEC).
W 1956 roku przybył do Australii – na zaproszenie zielonoświątkowców – inny amerykański ewangelista, Oral Roberts. Został on negatywnie oceniony w Australii. Organizatorzy obawiali się więc, że może to mieć wpływ na mniejsze zainteresowanie krucjatą Grahama i brali pod uwagę możliwość, że Graham będzie przemawiał do audytorium liczącego 4 tysiące ludzi.
Niektóre z krucjat przebiegały w kilku miejscach jednocześnie, a Graham korzystał
z pomocniczych ewangelistów (zwłaszcza w Nowej Zelandii). W Auckland ewangelistą był Grady Wilson, w Wellington – Leighton Ford, a w Christchurch – Joseph Blinco, Graham głosił tam jedynie na zakończenie każdej z tych krucjat. W Adelajdzie ewangelistą był Joseph Blinco, Graham głosił na trzech ostatnich spotkaniach, w Perth ewangelistą był Grady Wilson, Graham głosił na dwóch ostatnich spotkaniach, w Brisbane ewangelistą był Leighton Ford, Graham głosił na trzech ostatnich spotkaniach.
Pierwsze spotkanie odbyło się 15 lutego 1959 w Melbourne. Najbardziej uroczystym było ostatnie spotkanie w Melbourne. Odbyło się 15 marca na Cricket Ground. Według oficjalnych źródeł zgromadziło się wtedy 143 tysiące ludzi. Królowa Elżbieta II wysłała swego reprezentanta, gubernator stanu Wiktoria czytał Biblię, a prezydent Eisenhower przesłał swoje pozdrowienia. Tematem kazania był komunizm. Graham uznał go za największe zagrożenie XX wieku i oświadczył, że komunizm nigdy nie zawładnie światem[1]. Nadzieją dla świata jest Chrystus. Powołał się na wypowiedź anglikańskiego biskupa z Sydney, że Australia nigdy nie miała religijnego przebudzenia w swojej historii. Graham oświadczył, że Australia potrzebuje przebudzenia i że otrzymuje ku temu okazję.
Największe spotkanie odbyło się w Sydney. Według zespołu Grahama na Cricket Ground zgromadziło się 150 tysięcy ludzi, ponadto ponad milion ludzi słuchało drogą radiową.
Miejsca krucjat
- Melbourne – 15 lutego – 15 marca, 719 tysięcy uczestników
- Hobart – 16 marca, 25 tysięcy uczestników
- Launceston – 17 marca, 12 tysięcy uczestników
- Auckland – 29 marca – 4 kwietnia, 163 tysięcy uczestników
- Wellington – 30 marca – 5 kwietnia, 59 tysięcy uczestników
- Christchurch – 1 – 8 kwietnia, 133 tysięcy uczestników
- Sydney – 12 kwietnia – 10 maja, 980 tysięcy uczestników
- Canberra – 28 kwietnia, 25 tysięcy uczestników
- Adelajda – 13 – 26 maja, 253 tysięcy uczestników
- Perth – 15 – 22 maja, 106 800 uczestników
- Brisbane – 17 – 31 maja, 246 tysięcy uczestników
Przeprowadzonych zostało w sumie 114 spotkań ewangelizacyjnych.
Graham w samym tylko Sydney głosił do 980 tysięcy ludzi. Liczba uczestników we wszystkich miastach wyniosła ponad 3 miliony (nie licząc radiosłuchaczy). Religia stała się
w Australii tematem numer jeden i gościła na pierwszych stronach gazet. Ponad 130 tysięcy Australijczyków, tj. prawie 2% ówczesnej australijskiej populacji, zadedykowało swoje życie Chrystusowi. Przestępczość w Sydney spadła o 50%. W latach 1960–1961 konsumpcja piwa
w Australii była o 10% niższa w stosunku do lat 1958-1959. Po II wojnie światowej w Australii szybko zaczęła wzrastać liczba urodzeń pozamałżeńskich, w latach 1955-1965 liczba ta niemal się podwoiła, jednak w roku 1960 wzrosła tylko o 0,6%[2].
Liczba uczestników w Nowej Zelandii została oceniona na 335 tysięcy, a 15 982 oddało swe życie Chrystusowi. Spośród kościołów największym beneficjentem krucjat byli baptyści. 11,6% nawróconych przyłączyło się do baptystów, ta sama liczba do prezbiterian, jednak prezbiterianie stanowili 10,7% australijskiej populacji, a baptyści zaledwie około 2%. Nastąpił wzrost liczebny kościoła anglikańskiego i metodystycznego. Wielu przyszłych liderów australijskich kościołów nawróciło się podczas krucjat roku 1959. Należą do nich Peter Jensen, Phillip Jensen i Bruce Ballantine-Jones z anglikańskiego kościoła w Sydney. Peter Jensen w 2001 został arcybiskupem Sydney. Krucjaty wzmocniły fundamentalne skrzydło protestanckich kościołów[3].
8 października na Uniwersytecie w Sydney Graham na pytanie, czy krucjata zapoczątkowała przebudzenie w Australii, odpowiedział, że oceny można będzie dokonać po 30 latach[4].
Krucjaty roku 1959 uznano za najbardziej efektywne głoszenie Ewangelii w historii Australii. Zaowocowała ona nieprzerwanym wzrostem australijskich kościołów przez następne 15 lat, wiele
z utworzonych wtedy grup biblijnych przetrwało 35 lat i więcej. Środowiska ewangelikalne oceniły, że Australia w roku 1959 była o krok od autentycznego duchowego przebudzenia. Pojawiły się jednak głosy, że rezultat krucjat można tłumaczyć nie tyle efektem Bożego działania, co ciężkiej pracy machiny ewangelizacyjnej Grahama. Natomiast przedstawiciele kościoła anglikańskiego oceniają, że miało miejsce przebudzenie. Stuart Piggin, historyk ruchu ewangelikalnego w Australii ocenił, że Graham nie powstrzymał upadku wartości chrześcijańskich (czyli dechrystianizacji Australii),
a jedynie przyhamował ten proces.
Z Australii Graham udał się do Europy. W Paryżu spotkał żonę, w Londynie chciał zorganizować konferencję prasową, ale brytyjscy dziennikarze nie przejawiali większego zainteresowania tym, co się stało na odległym lądzie. Spacerując z żoną w Hyde Parku, widząc wiele obejmujących się par, sam zaczął zachowywać się w taki sam sposób, co spotkało się
z zainteresowaniem ze strony brytyjskiej prasy. Zachowanie Grahama było nawet omawiane
w brytyjskim parlamencie. Kilka dni później spotkał się z królową Elżbietą II w Pałacu Buckingham
i opowiedział jej o swojej pracy w Australii.
Graham odwiedził Australię cztery razy, jednak podczas żadnej z wizyt nie odniósł takiego sukcesu, jak w roku 1959. John Russell w 2002 roku ocenił, że sukces roku 1959 był wynikiem powojennego głodu w Australii za wszystkim, co amerykańskie.
Leszek Jańczuk
Bibliografia
* Sydney – The Pattern Crusade. W: John Pollock: The Billy Graham Story: The Authorized Biography. London: Hodder and Stoughton, 1966, s. 265-274.
* Na krańce Ziemi. W: Billy Graham: Taki, jaki jestem. (przeł.) J. Marcol. Wydawnictwo THEOLOGOS, 2010, s. 369-379. ISBN 978-83-927002-5-8.
* Why Me?. [w:] Sherwood Eliot Wirt: A Personal Look at Billy Graham, the World’s Best-loved Evangelist. Wheaton, Illinois: Crossway Books, 1997, s. 57-63. ISBN 978-0891079347.
* Stuart Piggin. Billy Graham in Australia, 1959 – Was it Revival?. „Lucas: An Evangelical History Review”. no. 6, ss. 1-30, October 1989.
* Judith Smart. The Evangelist as Star: The Billy Graham Crusade in Australia, 1959. „The Journal of Popular Culture”. 33, s. 165–175, Summer 1999.
* Geraldine Doogue. The sum of a preacher man: Billy Graham’s pretty faith was not enough. „The Australian”, February 28 2009.
* The 1959 South Cross Crusades, Billy Graham Center Archives, Wheaton College (2009), dostępny na: http://www2.wheaton.edu/bgc/archives/docs/bgeanzaustralia59/intro.htm
[1] Sherwood Eliot Wirt: A Personal Look at Billy Graham, the World’s Best-loved Evangelist. Wheaton, Illinois: Crossway Books, 1997, s. 60-61.
[2] Stuart Piggin. Billy Graham in Australia, 1959 – Was it Revival?. „Lucas: An Evangelical History Review”. no. 6, October 1989, ss. 28-29.
[3] Stuart Piggin, Lessons from Sydney’s last revival, Sydney Anglican Network (2008).
[4] Gordon Powell, Six Months after Billy Graham, An Address delivered at the University of Sydney on October 8, 1959, The Billy Graham Evangelistic Association, 1960.